Verhalende skryf

“Is jy dan nie tevrede om in ‘n vroulike- omgewing te werk nie?” Michelle sệ dit was haar man se presiese woorde, met die nuus dat haar aansoek om “ busdrywer”suksesvol was. “ My maatjie, dis mos nou nie dat ek vir ‘n “sex- change” gaan nie.” Dis net dat die alledaagse roetine van hoё-hak skoene, die irriterende en oneindige geluid van kompers se knoppies, vir haar ondraaglik geword het. Hier was ‘n regverdige uitdaging in ‘n manswệreld. Sy sou nou busse ry, ander skoene aantrek, net daar is ‘n vrou wat in daai skoene staan.

Drie maande en ongeveer 160 ure van tegnologie en praktiese opleiding het haar ou mannetjie die hardste hande geklap toe sy haar “teerpad- vlerke” ( in die lugmag noem hulle dit mos vlerke) ontvang het. Raai wie bring nou die bus van die Strand na Kaapstad om agt-uur betyds na die terminus? Einste “hoe- hak skoene” wie se man weggetrek het met die vraag waarmee hierdie blog begin is.

Sy sệ: “As jy uit daardie bus klim en jy verkyk jou aan al jou manlike passasiers, kan jy nie anders as om te wonder hoeveel van hulle vandag ‘n oorwegende “ vroulike beroep” gaan be- oefen nie.

Aan die einde van die dag en maand kom jy in elk geval met ‘n salaries huistoe en trek maar weer vir “hoё- hak skoene” aan vir vanaand se dans by “club Dinges”